Polityka, strona 2

   Kampania wyborcza w Stanach Zjednoczonych trwa non-stop. Wybory odbywają się często, bo co dwa lata, a więc jest to czas za krótki, aby wyborcy mogli zapomnieć o potknięciach kongresmanów z początku kadencji podczas następnych wyborów, zatem kandydaci muszą nieustannie dbać o swój wizerunek. Istotny w kampanii jest także dzień samych wyborów, ponieważ w Stanach Zjednoczonych nie obowiązuje cisza wyborcza.

   Konstytucja Stanów Zjednoczonych jest podstawowym źródłem prawa regulującym zagadnienia powoływania Senatu. Stanowi ona, że Izba ta będzie składać się senatorów  po dwóch  z każdego stanu wybieranych przez jego mieszkańców na 6 lat. Stosownie do postanowień  Art. 1 par. 3 konstytucji , co 2 lata  wybie-rana jest 1/3 składu Senatu. Wyborcy w każdym stanie powinni odpowiadać takim samym wymaganiom prawa wyborczego, jak wyborcy uczestniczący w wyborach liczniejszej izby legislatury stanowej, co oznacza dopuszczenie zróżnicowania rozwiązań stosowanych w tym zak-resie w poszczególnych stanach.
   Kampania wyborcza do Senatu może być finansowana z trzech źródeł, do których należą: wpłaty indywidua-ne, w tym również dokonywane przez kandydata, wpłaty pochodzące od stanowych i krajowych organizacji partyj-nych, wpłaty dokonywane przez komitety działalności politycznej.

   Wybory do Senatu mają charakter stałego procesu Poli-tycznego, w którym zdobywanie głosów wyborców i pozys-kiwanie funduszy na zdobywanie głosów przez Kandyda-tów, uzupełniają się i przenikają się tworząc specyfik-czeną formę demokracji przedstawicielskiej. Wybory do Senatu odbywają się w stałych terminach i nie mogą wiązać się z ryzykiem rządowym lub z utratą poparcia społecznego partii będącej u władzy. W rezultacie nie SA one skoncentrowane wokół zasadniczych kwestii programowych i nie dotyczą ideologicznych sporów międzypartyjnych, ale niekiedy stanowią przede wszystkim rodzaj referendum, którego przedmiotem jest poparcie dla sposobu działania polityka piastującego mandat senatorski. W wyborach wygrywają na ogół ci, którzy sprawują już mandat senator. Jeśli senator postanowi ubiegac się o ponowny wybór to jego partia z reguły nie będzie w stanie pokrzyżować mu tych planów, co ogranicza wpływ władz partyjnych na proces wyborczy. Ograniczeniu temu sprzyja przede wszystkim większościowy system wyborczy, który nadaje wyborom spersonalizowany charakter.

Autor: Vasco Furede

   Kluczową kwestią dla dwuizbowości jest związek jej legitymizacji ze skutecznością procesu reprezentacji. Urzeczywistnienie tego procesu jest nieodzowne dla zasadniczego celu każdego parlamentu, jakim jest za-pewnienie porozumienia między większościami, a mniej-szościami w procesie artykulacji interesów. Jest współistotne w podejmowaniu decyzji, a przede wszyst-kim w stanowieniu prawa. Podstawową cechą wspólną współczesnych parlamentów jest ich rozbudowana, wielopostaciowa i policentryczna budowa.

   ,Dwuizbowość jest także nieodzownym strukturalnym ogranicznikiem nadmiernego, a przez to zagrażającego wolności, wzrostu znaczenia władzy ustawodawczej i jednocześnie przesłanką funkcjonowania systemu rów-nowagi i wzajemnego hamowania się władz, będącego zasadniczą podstawą dobrego ustroju. W owym systemie ciało prawodawcze powinno składać się z dwóch części wpływając na siebie wzajemnie.

   Kiedy w 1787 roku uchwalona konstytucję Stanów Zjednoczonych ustanawiając Kongres złożony z Izby Reprezentantów  i Senatu, dwuizbowość miała już na kontynencie amerykańskim ponad stuletnie tradycje. Kolonialne ciała prawodawcze były w większości dwuiz-bowe. W przypadku 10 z 11 stanów, w których istniały tego rodzaju dwuizbowe organy, członków izby wyższej wybierano w wyborach powszechnych. Rozwiązania funkcjonujące w praktyce dwuizbowości mogły być inspirujące dla twórców Konstytucji.

   W świetle amerykańskiej ustawy zasadniczej dwuizbowość jest istotnym elementem konstytucyjnego systemu rządów, stanowiąc podstawową właściwość strukturalną władzy ustawodawczej. Konstytucja w art.I daje wszelką władzę ustawodawczą kongresowi Stanów Zjednoczonych, który składa się z Senatu i Izby reprezentantów.

 Autor: Vasco Furede